Përse bota nuk është e lumtur! -Vazhdim
Vërtet,njeriu vazhdon me vendosmëri drejt hyjnimit të tij satanik,bëhet një perëndi i vdekshëm sigurisht duke sakrifikuar për këtë të gjithë dhe të gjitha.
Megjithatë ky zhvillim ka një metodikë dhe një organizim ku nuk mund të mos ezkistoj një “tru organizator” brenda tij (zhvillimit).Këtu pikërisht zë vend shënimi i Shkrimit të Shenjtë për fundin e kësaj bote.
”Ai që duron deri në fund,shpëton “-shkruhet në Shkrimin e Shenjtë.
Le të shohim se cili është i duruari deri në fund!Ndoshta mund të duam të jemi edhe ne nga ata që do durojnë deri në fund.
Gjëja e parë që duhet të bëjmë është të pranojmë frikën e vdekjes.Të ndalojmë ta përballojmë vdekjen si një “ndodhi e natyrshme” me qehtësi hipikrite,duke fshehur thellë brenda shpirtit tonë panikun e vetmisë,e vetmisë së përjetëshme.Gjëja më e panatyrshme në jetë është vdekja.Zoti Jesu Krisht lotoi dhe psherëtiu thellë përpara varrit të Llazarit,ku qëndroi atje i vdekur tre ditë.Shohim popujt paraardhës,të cilët ishin më pranë në fillimin e krijimit,sa të tronditur e përballonin vdekjen dhe ndërtonin monumente të mëdha duke “protestuar” për vdekjen.
Nga momenti që vdekjen do e shohim si një ngjarje jo të natyrshme dhe të pa pranueshme,do fillojmë të gjithë të ecim në jetë duke kërkuar arsyen e këtij fati dhe do bihem në krahët e Perëndisë.
Njerëzit nuk janë të lumtur,jo sepse kjo jetë është vend dhe kohë trishtimesh por sepse nuk e pranojnë.Njeriu përpiqet të shtiret si i lumtur dhe kur nuk e arrin revoltohet.Por në ç’do Kishë të vogël apo të madhe,në ç’do ikonastas,akoma dhe në ç’do fantazi qëndron ikona e Hyjlindëses.Nëse bota i drejtohet Asaj,do jetë e lumtur.Amin!
Megjithatë ky zhvillim ka një metodikë dhe një organizim ku nuk mund të mos ezkistoj një “tru organizator” brenda tij (zhvillimit).Këtu pikërisht zë vend shënimi i Shkrimit të Shenjtë për fundin e kësaj bote.
”Ai që duron deri në fund,shpëton “-shkruhet në Shkrimin e Shenjtë.
Le të shohim se cili është i duruari deri në fund!Ndoshta mund të duam të jemi edhe ne nga ata që do durojnë deri në fund.
Gjëja e parë që duhet të bëjmë është të pranojmë frikën e vdekjes.Të ndalojmë ta përballojmë vdekjen si një “ndodhi e natyrshme” me qehtësi hipikrite,duke fshehur thellë brenda shpirtit tonë panikun e vetmisë,e vetmisë së përjetëshme.Gjëja më e panatyrshme në jetë është vdekja.Zoti Jesu Krisht lotoi dhe psherëtiu thellë përpara varrit të Llazarit,ku qëndroi atje i vdekur tre ditë.Shohim popujt paraardhës,të cilët ishin më pranë në fillimin e krijimit,sa të tronditur e përballonin vdekjen dhe ndërtonin monumente të mëdha duke “protestuar” për vdekjen.
Nga momenti që vdekjen do e shohim si një ngjarje jo të natyrshme dhe të pa pranueshme,do fillojmë të gjithë të ecim në jetë duke kërkuar arsyen e këtij fati dhe do bihem në krahët e Perëndisë.
Njerëzit nuk janë të lumtur,jo sepse kjo jetë është vend dhe kohë trishtimesh por sepse nuk e pranojnë.Njeriu përpiqet të shtiret si i lumtur dhe kur nuk e arrin revoltohet.Por në ç’do Kishë të vogël apo të madhe,në ç’do ikonastas,akoma dhe në ç’do fantazi qëndron ikona e Hyjlindëses.Nëse bota i drejtohet Asaj,do jetë e lumtur.Amin!
Kostandinos Ganotis!
Përkthyer nga A. Marini
Përkthyer nga A. Marini
