Kuptimi i thellë i mbledhjes adhuruese, kishërimit
Kur njeriu thotë se shkon në kishë, nuk do të thotë se shkon thjesht të lutet dhe të plotësojë nevojat fetare individuale, por ai shkon të bashkohet me besimtarët e tjerë dhe të gjithë së bashku të formojnë Kishën, popullin e ri të Perëndisë; të tregojnë se janë bij të Perëndisë, të shpëtuar e të çlirët; të pohojnë besimin e tyre dhe të deklarojnë bindjen dhe besnikërinë ndaj udhëheqësit të vërtetë të jetës së tyre, Zotit Jisu Krisht, që është i pranishëm në çdo mbledhje të besimtarëve.
Kjo prani e Zotit mes besimtarëve, si mundësi i vdekjes, deklaron se ata që janë të pranishëm i përkasin Atij dhe janë të çliruar nga tirania e djallit. Kështu shfaqet fuqia e madhe e Kishës, që e merr prej pranisë së Zotit, i Cili me hirin e Tij i shndërron besimtarët e mbledhur në “diçka tjetër”.
Jashtë mbledhjes adhuruese jemi persona fizikë, disa të varfër, disa të pasur, disa me poste drejtuese, disa qytetarë të thjeshtë. Por, që nga momenti që vijmë në tempullin tonë, pra në kishë, për mbledhjen tonë adhuruese, bëhemi të gjithë “diçka tjetër”, një komunitet i ri. Përpara misterit të Trupit dhe Gjakut të Zotit, hapen sytë e shpirtit tonë dhe shohim vetveten, të tjerët, gjithçka, të transformuar në Krisht dhe nëpërmjet Krishtit.
Jashtë misterit sytë e shpirtit tonë janë të mbyllur, ashtu siç u ishin mbyllur edhe dy nxënësve, që pas Ngjalljes shkonin për në Emaus. Dhe ndonëse “Jisui iu afrua dhe ecte bashkë me ta”, ata nuk e njohën, por vetëm atëherë kur “mori bukën, e bekoi dhe e theu, dhe ua ndau atyre” dhe atëherë “u hapën sytë e tyre dhe e njohën” (Lluka 24:13-35). Kështu edhe sytë tanë, brenda mbledhjes hapen dhe shohin çfarë bëri Krishti për ne dhe për shpëtimin tonë.
Shohim gjithashtu, se të gjithë jemi “vëllezër më Krishtin” dhe përbëjmë popullin e ri të Perëndisë. Prandaj edhe mbledhja jonë adhuruese është gjithnjë një mbledhje e gëzueshme, ku të gjithë besimtarët shkojnë të takojnë Jisuin dhe të hyjnë së bashku me Të në mbretërinë e Perëndisë.
Pajtimi i njeriut me Perëndinë, bashkimi i tij me Zotin, nuk është çështje personale; nuk është diçka që bëhet “veçmas” dhe “sipas dëshirës”. Ai është fryt i hyrjes dhe pjesëmarrjes së besimtarit në jetën e trupit kishtar. Askush nuk mundet ta njohë saktë Krishtin dhe të vërtetën e Tij që na shpëton, nëse nuk merr pjesë në adhurimin kishtar.
Sigurisht, që me studimin e Shkrimit të Shenjtë dhe me lutjen personale secili mund të marrë njohuri për Zotin Jisu dhe të vërtetën që na zbuloi Ai, si edhe të mësojë shumë për jetën dhe veprën e Tij publike etj. Por, pa pjesëmarrjen e gjallë në mbledhjen adhuruese, të gjitha këto mbeten në kuadrin e një njohurie të thjeshtë.
Që dikush të njohë Jisuin, që ta jetojë dhe mbi të gjitha të bashkohet me Të, duhet të marrë pjesë me vetëdije në adhurimin hyjnor; duhet të vijë atje ku janë mbledhur nxënësit, pra Kisha, ndërmjet të cilëve ndodhet Zoti “të gjitha ditët” (ku vetë Ai kryen misteret, shenjtëron besimtarët dhe i drejton në “kungimin dhe bashkimin me Perëndinë”).
Kisha Ortodokse Autoqefale e Shqipërisë
