Pjesëmarrja e të gjithëve në adhurimin hyjnor është mjaft e nevojshme dhe ka rëndësi të madhe, sidomos kur kryhet me ndërgjegje dhe me lavdërim shpirtëror. Pjesëmarrja jonë në adhurim nuk është një detyrë formale, por privilegji më i madh i njeriut, i cili është i vetmi që mund të lavdërojë e adhurojë Perëndinë në botë.

    Adhurimi na sjell dobi të madhe unike. Perëndia nuk ka nevojë për asgjë, ne kemi nevojë. Shprehja e shpresëtarisë sonë adhuruese bëhet e pranueshme prej Perëndisë, sepse njeriu me këtë mënyrë ndërpret robërimin e tij nga bota materiale, bashkon zërin e tij me zërat e engjëjve, duke arritur deri te Krijuesi dhe kështu hap shpirtin e tij të pranojë dhuratat e mëdha prej këtij komunikimi shpirtëror. Pra, është njeriu që ndriçohet dhe nderohet kur merr pjesë në adhurim, dhe jo Perëndia.

 

Në mbledhjen tonë adhuruese më Krishtin nuk duhet të mungojnë as fëmijët, të cilëve duhet t’u krijojmë kushte që të duan adhurimin, komunitetin, të familjarizohen e të kishërohen dhe të vazhdojnë kështu edhe kur të rriten.

    Atyre u nevojitet katekizëm intensiv, drejtim i saktë, shembull i shkëlqyer, në mënyrë që të pranojnë të gjithë rëndësinë dhe autoritetin e edukimit dhe me gatishmëri të marrin pjesë në kishërim, derisa të arrijnë në kuptimin e plotë, që të vijnë në kishë “vullnetarisht”, me besim dhe “frikë Perëndie”.

    “Ashtu si kaprolli ka dëshirë të madhe për rrëketë e ujit, kështu shpirti im ka dëshirë të zjarrtë për ty, o Perëndi” (Psalmi 41:1).

 

 

 

 Kisha Ortodokse Autoqefale e Shqipërisë