Vdekja 1
Vdekja! Torturoi filozofë. Stacioni më kryesor dhe i fundit i jetës sonë. Këndvështrimi i drejtë ose jo i saj është çështje jete dhe vdekjeje. Vdekja! Pritet filli i jetës; thyhet shtamba në burim; vyshket lulja dhe bie; peshku kapet papritur në rrjetë kriminale dhe zogu bie në grackë; jeta është hije dhe largohet. Kemi të bëjmë me imazhe të Dhiatës së Vjetër (Kishtari 12:6; Isaia 40:6-7; Kishtari 9:12; Jobi 14:2).
Megjithatë, siç e thamë, gjë e vdekur është vetëm trupi i vdekur, sepse u nda më dysh bashkimi unik dhe i pandarë deri atëherë shpirti edhe trupi.
Vdiq trupi, por kjo është vetëm “lipsan” ajo që mbeti nga “harmonia” [e dy përbërësve të njeriut]; – më e rëndësishmja, shpirti i pavdekshëm, rron. Për këtë do flasim më poshtë.
Vdekja është e vetmja ngjarje e sigurt e të ardhmes sonë, kaq e sigurt sa edhe lindja jonë në të kaluarën. Lindja dhe vdekja janë dy stacionet më kryesore të jetës sonë. Të gjithë do vdesim, vetëm nëse na gjen fundi i botës. Por fatkeqësisht, si për paradoks, harrojmë të vetmen gjë të pashmangshme dhe vrapojmë pas gjërave të pasigurta dhe të paqëndrueshme. Edhe i biri i gruas së ve, të cilin kishte ngjallur Krishti dikur në fshatin Nain (Lluk.7:11-15), më në fund vdiq përfundimisht.
Vdesin edhe të pasurit: “Ku janë … ata që depozitonin thesar ari, në të cilin kanë besimin njerëzit… U zhdukën dhe në Hadh zbritën” (Varuh 3:16-19). Një jetë e tërë me ankth për para, dhe kur i përvetësuan, prapë nuk i shijuan për shkak të kurnacërisë. Një jetë të tërë me privime dhe përfundimisht një fund i papërgatitur, pra i frikshëm: vdekja. Në qimitir, një mal me kafka e kocka. Sa nga ato iu përkisnin njerëzve që kishin iluzion për madhërinë e tyre, për veten e tyre! Ushqenin pseudoiluzione se ishin njerëz – fenomene, kërthiza e tokës, qendra e botës! Mbas largimit të zotërisë së tyre do përmbysej bota!
Por e vetmja gjë që ndodhi më pas, ishte se vetë u kthyen në “ushqim krimbash dhe kundërmonin erë të keqe” (Shërbesa e Varrimit, Lumturimi) dhe pastaj kocka të pavlefshme, as pleh për tokën, siç është mishi.
Vdesin edhe të lumturit: “O vdekje, sa i hidhur është kujtimi yt te njeriu që jeton me paqe në ato që ka, te burri pa kokëçarje dhe që ka sukses në të gjitha” (Sirak.41:1).
Vdesin pleq, por edhe të rinj: “Ky është vendim [i vdekjes që u dha] prej Zotit për çdo mish … si për dhjetë, ashtu dhe për njëqind … vjet” (Sirak.41:4).
Vdesin ato dhe ata që kanë paraqitje trupore tërheqëse: “Çdo trup [është si] bar … U tha bari, dhe lulja ra”, siç na tha Isaia (40:6-7).
Vdesin të lavdishmit dhe të fuqishmit: “Nuk ekziston pushteti ditën e vdekjes”, sillet mizorisht mbreti Kishtar Solomon (8:8); “as do të zbresë bashkë me të [në varr] lavdia e tij”, plotëson Psalmisti (48:18), babai i tij, mbreti David.
“Ja njeriu!” (Joani 19:6). Ai është! “Njeriu [është] kalbësirë dhe i biri i njeriut, krimb” (Jobi 25:6) … Njeriu tokësor prej mishi është kotësia më e lartë. “Kotësi e kotësive, të gjitha kotësi” (Kishtari 1:2) është aksioma – rezultati i eksperiencës së pasanikut shumë të madh, mbretit të urtë Solomon. Na zbulon: “Çdo gjë që kërkuan sytë e mi, nuk ua privova, nuk pengova zemrën time nga çdo gëzim … Dhe ja, të gjitha kotësi … dhe e urreva … jetën …sepse të gjitha janë kotësi” (Kishtari 2:10-17; shih Psalmi 38:6).
Konkluzioni: Gjithsesi vdesim të gjithë njësoj: “Një [është] hyrja e të gjithëve në jetë dhe dalja e barabartë” (Urt. Solom. 7:6). Flasim dhe përpiqemi për barazi të zezakëve e të bardhëve, fëmijëve e të moshuarve, të burrave e të grave. E sigurt dhe e njëjtë është barazia e varrit; nuk ka nevojë për legjislacione! Ushtarët dhe shërbëtorët e monarkut babilonas nuk ishin “më të vdekur” se ai, në vdekje nuk ekzistojnë shkallë krahasuese. Fenomeni është i përgjithshëm dhe në barazi të plotë. Është i përgjithshëm dhe i frikshëm “meqë i përket njerëzve të vdesin një herë dhe pas kësaj [do të jetë] gjyqi” (Heb.9:27).
Kisha Orthodhokse
Autoq efale Shqipërisë
http://orthodoxalbania.org/
Vdekja 1
